Pobudka o 7 rano.
Za oknem deszcz i szarość, my przez to zasmuceni i poddenerwowani.
Zjedliśmy przepyszne śniadanie zrobione przez Stefana, zarzuciliśmy plecaki na plecy i w drogę. Zimno i mokro, ogólnie bardzo niefajnie.
Stefan pokazał nam, jak działają pociągowe biletomaty na pieniądze, zakupiliśmy więc dwa bilety do Rotterdam Centraal. Gdy wsiedliśmy do pociągu od Stefana odgrodziła nas istna ściana deszczu.
I jak my będziemy skakać?
Jazda upłynęła nam w ciszy.
A w głowie tysiąc myśli i jedna osoba.
Najtrudniejszym etapem było dostanie się z dworca na miejsce eventu. Mapkę jako taką mieliśmy, natomiast pytani ludzie totalnie nie ogarniali świata.
-przepraszam, w którą stronę mam iść by dojść tu i tu?
-aaa, eee, uhh... nie wiem, idźcie tu do Info point, pomogą wam.
-przepraszam, żeby kupić bilet dla kolegi, który nie ma OV chipkaart, to co muszę zrobić?
- nie wiem, nie wiem! w Info point spytajcie :O
I o co by się nie spytać, odsyłali do info pointu. A tam kolejki jak za PRLu! I czas uciekał.
W końcu się zdenerwowałam i poszłam w dół do stacji metra, gdzie stały w rządku takie automaty do kart.
Oczywiście można je było ładować tylko monetami, papierków nie przyjmowały. A my mieliśmy same papierki...
-przepraszam, wymieni mi pani 10 euro na monety?
-proszę iść do Info point, tam wam pomogą.
No kurde balans >.<"
Na szczęście Emil stanął na wysokości zadania i poszedł z nieszczęsnym banknotem na spacer po sklepach. A ja myślałam co zrobić, by on też mógł jechać metrem. Czasami posiadanie OVchipkaart bardzo ułatwia życie i oszczędza pieniądze...
Emil wrócił z monetami, a ja odkryłam, że biletomaty także drukują jednorazowe karty. Wydrukowaliśmy jedną za bodajże 5€ dla Emila, przeszliśmy przez bramki by zjechać jeszcze niżej, na perony.
Zawsze przechodzi mnie dreszcz, gdy wsiadam w obcym mieście/kraju do jakiegoś pojazdu komunikacji miejskiej xD Mimo upewniania się po tysiąckroć, czy to na pewno TEN pojazd, jadący w TYM kierunku, mam wrażenie że i tak pojadę w złą stronę...
Ale wszystko się zgadzało. Po chwili zaczęłam rozpoznawać okolicę, mózg co chwila zasypywał mnie obrazami, które drzemały głęboko w mojej podświadomości. Choć tym metrem jechałam dopiero drugi raz w życiu, odniosłam wrażenie, że znam to wszystko od dawna.
Przed wysiadaniem znów dreszcz niepokoju. Ale ponownie wszystko się zgadzało.
"Patrz! A tu w październiku rok temu stała taka wielka grająca szafa! A tutaj się idzie prosto... a nie, jednak nie! Haha, rok temu też się tu cofaliśmy... O, pamiętam tę rzeźbę, czyli kolejna uliczka w lewo i jesteśmy na miejscu!"
Zmierzałam do sali 010 Trickz (o której pisałam już TU: KLIK), bo miał być tam organizowany nocleg. Jednak nikogo nie było, sala zamknięta, a napotkany nieopodal sali człowiek pokazał nam na swoim GPS jak (idąc przy okazji pięknie naokoło...) dojść do punktu docelowego, ogromnej hali AHOY.
Jakieś może 10 minut marszu dzieliło nas od tego wszystkiego. Deszcz ustąpił, gdy walczyliśmy z biletomatami metra, i z tego całego zamieszania nie zauważyłam, że niebo robi się coraz czystsze i słoneczne...
I oto ujrzeliśmy. Rozstawione rusztowania, ludzi jak mrówków. Dostałam takiego kopa, jak nigdy podczas tej podróży :D i pędziłam na miejsce tak szybko, na ile pozwalały mi ciężkie torby i plecaki. Przeszliśmy przez szklane drzwi hali, gdzie zrzuciliśmy bagaż. Emil został tam, a ja wyszłam na zewnątrz szukać kogoś, kto by nam pomógł i powiedział co i jak. I znalazłam, podeszłam od tyłu i zawołałam po imieniu.
Ah, tęsknota sprawia, że pocałunki od razu stają się słodsze i wspanialsze i świat na chwilę znika...
Po tym krótkim oderwaniu się od rzeczywistości Cyriel poprosił, byśmy poczekali tam gdzie nasze torby, a on zaraz wróci i nam pomoże.
Dziwna cisza, tyle pamiętam.
Cyriel wrócił, pokazał gdzie położyć plecaki, powiedział, że w sumie możemy już się rozgrzewać i ćwiczyć i znów gdzieś pobiegł. Zamieniłam kilka słów z Emilem i zaczęłam witać się ze znajomymi. Nie mające końca hey, how are you doing? what's up? Tyle znajomych uśmiechniętych twarzy... Kurczę, jak w domu.
Miłe, że ludzie sami do mnie podchodzili się przywitać. Kojarzyli mnie, chcieli rozmawiać.
Doceniłam także moc kontaktów xD Bartje wyściskał mnie i dał swoją przepustkę na smyczce, dzięki której mogłam swobodnie wejść do środka hali i skorzystać z toalet, zamiast lecieć do toi toi. Takie luksusy ;D
Rozgrzałam się dokładnie, troszkę speszona ilością osób. W tłumie wyłowiłam wzrokiem kilka dziewczyn trzymających się razem, podeszłam i zagadałam. Były to miejscowe traceurki, holenderki. Młodsze ode mnie, roześmiane, szybko wciągnęły mnie w swoje towarzystwo. Ze zdziwieniem odkryłam, że umiem w sumie najwięcej, mimo że same jak mówiły ćwiczą parkour od 2-3 lat. No ale widać było, że siedzą bardziej w gimnastyce. Pokazywałam im trochę tego i owego, a one szybko łapały. Tak, jednak mam coś z nauczyciela xD Nie da się od tego uciec.
Długo by opowiadać o tym, jak przebiegał dzień. Warto wspomnieć o wycieczce po prowiant do centrum handlowego (labirynt, no jak nic labirynt >.>). Croissanty ze sklepu Albert Heijn <3 I vla, oraz reakcja Emila na nie. Mówiłam, że dobre, prawda? :3
Niesamowicie popularna była gra w 'ninja'. Ludzie stawali w rozsypce i musieli jednym ruchem 'zbić' dłoń osoby po lewo. Miało się jeden ruch na atak i jeden na unik, poza tym trzeba było stać nieruchomo.
W sumie przez większość czasu byłam takim elektronem, luźno przemieszczającym się między ludźmi i przeszkodami. Skakałam sama lub z kimś, taka swoboda bardzo mi przypasowała. Nie bałam się stanąć w kolejce do skoków, co w sumie stworzyło bardzo śmieszną sytuację :P Był taki dziwny kong do preca na barierkę blisko ziemi, który nie należał już do łatwiejszych. Zauważyłam czteroosobową grupkę próbującą to polecieć. Stanęłam z nimi i też spróbowałam - zdziwiona wylądowałam blisko rurki, co zachęciło mnie do kolejnych prób. Jeden z chłopaków z grupki nagle zagadał do mnie, sugerując iż powinnam zejść jeszcze odrobinę niżej i dłonie położyć w innym miejscu. Posłuchałam, skoczyłam i doleciałam! Niestety był to nieustany precek, przez co wszyscy śmiali się mówiąc stick it, stick it! Skoczyłam ponownie i ustałam. Ha! Pan Od Porady podszedł blisko i przybił mi piątkę, gratulując skoku.
- świetna robota! Bardzo się cieszę, że skorzystałaś z mojej porady co do skoku.
- to ja dziękuję! Gdyby nie ty, chyba bym tego nie doleciała. A poza tym, jak masz na imię?
-*lekki uśmiech* no tak, nie przedstawiłem się. Jestem Chase, Chase Armitage. A ty?
- O__O"
No tak, i stąd jego zdziwienie :P Każdy go tam znał i nikomu nie musiał się przedstawiać, aż zjawiłam się ja. No typowe. Było dużo śmiechu :)
Miło było także spotkać rodaków.
Gdy zrobił się wieczór, goście specjalni oraz Cyriel odjechali autokarem do Hagi, a reszta ludzi przeniosła się do sali 010Trickz. Było jeszcze dużo czasu do nocy, więc razem z Jasmijn i jej grupą wybrałam się do miasta. Ta po prostu, spacerkiem gdzie nas nogi poniosą.
A poniosły nas po ładnych bocznych uliczkach, wprost do sklepu monopolowego :P I z trunkami usiedliśmy sobie na kamieniach i drewnianych belkach pomiędzy blokami.
Gdy wróciliśmy na salę, okazało się że materace już pozajmowane i nie ma gdzie spać. Usiadłam jeszcze na korytarzu z Jasmijn i Suzette i ponarzekałyśmy sobie na panujące warunki, kontuzje i tym podobne :P
Do dziś żałuję, że nie złapałam tego kolesia, który co rusz otwierał drzwi do siłowni, gdzie się przeniosłam ze śpiworem, i zapalał światło. Ale fajnie się biegło slalomem po korytarzu, między sfrustrowanymi sennymi ludźmi. Ktoś tam jęknął błagalnie "catch him!". Ale mnie obsługa w rejestracji powstrzymała :<
Ludzie śpiący gdzie się da... taki widok zastałam wczesnym rankiem.
Dlatego właśnie poranek następnego dnia nie należał do najlepszych. Zła i głodna wzięłam swoje manatki i ruszyłam z Emilem pod halę AHOY. A tam już stał autokar z gośćmi specjalnymi.
Misja Croissant i Misja Pindakaas. Wszystko oczywiście przegryzane chlebem razowym.
I znów: skok tu, skok tam, rozmowa z kimś, skok tu, skok tam, wyprawa po picie/jedzenie, skok tu... wszystko okraszone ogromnymi zakwasami. Ale jakoś je koło południa rozbiłam i w miarę sprawnie się poruszałam.
I znów - uśmiechnij się, a dostaniesz przepustkę. Like a boss.
Zauważyłam także ciekawe zjawisko pt: nastroszę piórka - to moja kurka!. Śmieszne to było, ale jednocześnie na swój sposób słodkie.
Około 11 pojawił się dość ważny problem dotyczący nadchodzącej nocy. Tak jak nie pomyślałam o noclegu przed zlotem (i na szybko aranżowałam coś będąc w Berlinie), tak nie przyszło mi do głowy, że event skończy się późnym popołudniem... i wycieczka do Polski nocą nie będzie czymś wybitnie przyjemnym. A szczególnie nie po takiej nocy...
Jedno słówko do Cyriela i już wszystko było ustalone. Mieliśmy jechać autokarem z gośćmi specjalnymi do Hagi :) Czas mijał, ludzie zaczęli się rozchodzić. Jakąś godzinę przed końcem dostałam własną przepustkę, Emil także, i weszliśmy do hali, gdzie - jak się okazało - odbywały się mistrzostwa Holandii w gimnastyce, a Cyriel wraz z grupą Progression mieli krótki występ podczas przerwy w zawodach. A ja to wszystko oglądałam totalnie za darmo :D Naprawdę wspaniałe widoki i akrobacje.
W ramach podziękowania za nocleg pomagałam z Emilem poskładać przeszkody, które były własnością sali parkour FreeFlow Den Haag. Razem z wszystkimi zjedliśmy też za darmo przepyszny obiad, wielki szwedzki stół bez ograniczeń :D Te góry jedzenia na traceurskich talerzach :3
Na sam koniec jeszcze poukładaliśmy maty, wcisnęliśmy je do ciężarówki i wyruszyliśmy do Hagi. Autem z Philipem, bo autokar już odjechał.
Jakoś dziwnie ciasno mi było. Naprawdę dziwnie.
Holandia jest w tym piękna, że ma wszędzie autostrady, i przejazd z miasta do miasta zajmuje dosłownie chwilkę.
Sala FF Den Haag jest przecudna! Pierwszy raz tam byłam, i nie mogłam wyjść z podziwu. Znajdowała się w jednym skrzydle szkoły (prawdopodobnie kiedyś funkcjonowała tam sala do wfu), jednakże była od reszty budynku oddzielona potężnymi drzwiami.
Była jakaś 18:00, ludzie skakali sobie wszędzie, i ja także. Szczególnie korzystałam z dobrodziejstwa, jakim jest basen z gąbkami :3 Ale szybko straciłam resztki moich sił. Nie dziwię się, po takim intensywnym weekendzie każdy czuł się co najmniej ociężały.
Usiadłam z Cyrielem w kącie i zaczęłam rozmawiać. Tak naturalnie jakby nigdy nic. Jakby tak właśnie miało być, od zawsze i na zawsze.
Na stół wjechała pizza, mnóstwo pizzy. Podczas jedzenia oglądaliśmy różne parkourowe filmiki puszczane przez traceurów z 3R, Mat i Chase z pasją opowiadali o podróży tu i tam, Pip dorzucał swoje komentarze, Jason ciągle narzekał, że rogi pizzy są takie smaczne a bodajże Michael ich nigdy nie jada i się marnują...
I znów dziwnie mi się zrobiło. Ja te osoby widziałam, znałam, ale wszystko to w 'internetach', tak daleko, że aż nierealnie. A tu proszę, tacy bliscy, tacy ludzcy, mili, namacalni wręcz. I obrzucający się pudełkami od pizzy.
Szybki prysznic z zimną wodą, dwa połączone śpiworki na ogromnym materacu, nocne poszukiwanie toalety i znów długa rozmowa. A na koniec twardy sen bez snów.
O poranku szybka mobilizacja i wycieczka tramwajem do punktu autostopowego.
Było mi słodko-kwaśno, wesoło i smutno zarazem.
Ale w końcu uśmiech zwyciężył.
My to z Emilem potrafimy znaleźć się w dobrym miejscu w dobrym czasie - kawałek przed Utrechtem podszedł do mnie mężczyzna:
- A to gdzie jedziecie?
- O_O Pan mówi po polsku...? Ale... skąd pan wiedział?
- A poznałem was po tej zielonej torbie z napisem Kawix. To gdzie jedziecie?
- Do Łodzi...
- To się wam ku'wa poszczęściło, bo ja też! Wbijajcie do auta.
:D
I już około 1 w nocy dnia następnego leżałam w swoim łóżku, nie mogąc pomieścić w głowie ile rzeczy przytrafiło się mi w ciągu jednego niecałego tygodnia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz