...no i mamy kontuzję ;P
Duży palec ucierpiał najbardziej. Na szczęście rentgen nie wykrył złamania, co nie zmienia jakże bolącego faktu że paluch obity jest, i to porządnie.
Ale każdy medal ma dwie strony - zauważyłam, że wyrabiam sobie dobre nawyki. Pierwszą rzeczą, którą zrobiłam by stłumić ból i nie gryźć trawnika, było wyciskanie pompek na jednej nodze, do całkowitego zmęczenia rąk. Cysiol jest mym świadkiem ;P Mam zakaz trenowania do momentu gdy palec będzie w pełni sprawny, ale każdy głupi wie, że zakaz ten nie obejmuje innych części ciała, tylko mej prawej stopy ;]
I w tenże sposób tyram teraz namiętnie ręce, brzuch, plecy i uda. Coby w zastój nie wpaść.
Jestem zdziwiona szybkością mojego progresu. Zapewne dlatego, że nie zależy głównie od moich granic psychicznych, a od siły fizycznej. Jeszcze dwa tygodnie temu żadnym sposobem nie udawało mi się zrobić plancha na murkach na czternastce, gdy wczoraj wchodziłam do podporu raz za razem, w dodatku z cata. Również w tamtym miejscu prawie dolatuję konga do precka, gdyż teraz jak ląduję to palce stóp już dotykają murku. Powoli zaczynam zbierać owoce częstych treningów na drążkach oraz siłówek w domu.
Bo cóż... to uzależnia. Przeistacza się w styl życia, wplata w szarą codzienność.
Tak sobie myślę, że jakoś niedługo poświęcę jeden wpis na zmiany, jakie we mnie zaszły dzięki parkourowi.
Bo mam silną potrzebę przelania tego na papier.
Ale nie dziś, bo weny nie mam a nie chcę sztucznie wygenerować tego tekstu.
Jest niedziela, powinnam odpoczywać i się regenerować.
Jutro przede mną prawdziwe wyzwanie, dotelepać się na zajęcia i z powrotem ;p
Bolący palec ciągle mi przypomina, że najwyższy czas nauczyć się handstandów, hm.
Na koniec smaczny kąsek muzyczny ;)
